،درکشاکش این روزگار
،در همهمه ی بی سر و سامانی ها
بدنبال ترک تعلق
،بدنبال ره آزادگی
.

.

گرفته بودم چون ابر بهاران
.که صاعقه هایم نابود کرد هرچه بود
.

برگِ زردِ درختِ ز غم سوخته بودم من
نهان از نظر چشم به جان دوخته بودم من
.

.لب خشکیده ام بدنبال قطره ای آب،ذره ای محبت بود
.رنگ رخسارم کبود
.سیل اشک بر گونه هایم مثل رود

. می نواخت باد در آن تاریک شب چون مطربان حلقه به در
،کاو هم چو من

... خواب ز چشمش افتاده بود

.دریا مرا می خواند

.گویا شب ناتمام است
.

. نیست شد هرآنچه که گفتم زیباست

.

.دیوار می بینم و دیوار
.مرگ بی صدا سایه انداخت
.

.نیست شد هرآنچه که گفتم زیباست
.

.گندمزارم گرفت آتش
.باد بر گوشم سیلی زد
.

.نیست شد هرآنچه که گفتم زیباست

.

. نغمه ی بلبل مرد
.شکست هرآنچه که بود

.

.نیست شد هرآنچه که گفتم زیباست

تا کی صلح؟ تا به کی صبر؟
روان گشته است روحی چو نهر
نشسته ام تا چه رسد ز ماورا؟
زین جا نرسد مرا بیش ز قبر